ชาวอูรักลาโวยจอยู่หาดปูเตะได้ไม่นานก็มีชาวบ้านเริ่มล้มป่วยลง คนแก่สองคนในหมู่บ้านชื่อ เจะซีนัย กับ เจะเจดนา นั่งคิดว่าว่าจะทำอย่างไรดีให้คนในหมู่บ้านหายป่วย นึกอย่างไรก็ไม่รู้จึงพากันไปบนเขา หาไม้ตีนเป็ดและไม้กำ (ระกำ) มาต่อเรือ ในขนาดที่คนสองคนแบกกันได้ เมื่อต่อเรือเสร็จแล้วจึงนำเรือลงมายังหมู่บ้านและชักชวนชาวบ้านมาทำพิธีและร่วมสนุกกัน ให้ชาวบ้านนำข้าวสารและเครื่องครัวมาใส่ รวมทั้งสิ่งไม่ดีมาใส่ในเรือ เพื่อฝากของเหล่านี้ไปกับบรรพบุรุษที่ไปกับเรือไปให้ถึงกูนุงเยอรัย อันเป็นที่ที่ชาวอูรักลาโวยจจากมา เมื่อทำพิธีแล้ว ชาวบ้านก็เริ่มดีขึ้น ชาวอูรักลาโวยจจึงจัดพิธีลอยเรือขึ้นปีละสองครั้งในทุกปี ได้แก่ เดือน 6 และเดือน 11 ขึ้น 14 ค่ำ (ปัจจุบัน เดือน 6 และเดือน 11 ขึ้น 13 ค่ำ) ชาวบ้านสังกาอู้จึงยึดเป็นประเพณีปฏิบัตินับตั้งแต่นั้นมา

ชาวบ้านอยู่ที่หาดปูเตะต่อมาได้อีกไม่นานก็ต้องย้ายอีกเพราะมีคนจีนเข้ามาอาศัยเพิ่มมากขึ้น ชาวอูรักลาโวยจพูดไทยไม่เป็นจึงกลัวและพากันย้ายอีกครั้งมาที่หาดศรีรายา และเข้าไปอยู่อาศัยที่บ้านหัวแหลม แต่ในที่สุดก็ต้องลงเรือย้ายถิ่นฐานกันอีกครั้งจนมาถึงหาดสังกาอู้ ซึ่งอยู่ท้ายสุดของเกาะลันตา และตั้งถิ่นฐานถาวรมาจนถึงปัจจุบัน

อ้างอิง

1. จันทราพันธ์ ทะเลลึก และคณะ. (2555). อารี ปาจัก. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) ฝ่ายวิจัยเพื่อท้องถิ่น และศูนย์ศึกษาและฟื้นฟูภาษาและวัฒนธรรมในภาวะวิกฤต.
2. ทีมวิจัยชุมชนชาวอูรักลาโวยจ บ้านสังกาอู้. (2561). แมะฮ กาลา อูรักลาโวยจ (มารู้จัก อูรักลาโวยจ). สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) ฝ่ายวิจัยเพื่อท้องถิ่น และศูนย์ศึกษาและฟื้นฟูภาษาและวัฒนธรรมในภาวะวิกฤต.