ชาวอูรักลาโวยจ บ้านสังกาอู้เล่าเรื่องราวไว้ในบทเพลงลงปง ซึ่งเป็นเพลงแรกที่ร้องในพิธีรำมะนา บรรพบุรุษพวกเขาเดินทางมาจากกูนุงเยอรัย จนถึงทะเลอันดามัน และมาหยุดจอดที่เกาะกฺาจี ก่อนจะย้ายไปที่หาดราชา เกาะรัง จากนั้นลอยเรือมาเรื่อยจนถึงหาดปูเตะ เกาะลันตา ในอดีตนั้น ยังไม่พิธีลอยเรือมาด้วย ชาวอูรักลาโวยจมาตั้งหมู่บ้านที่หาดปูเตะ ได้ไม่นานชาวบ้านก็เริ่มล้มป่วยลง เจะซีนัยและเจะเจด เป็นคนแก่สองคนในหมู่บ้านคิดกันว่า ขึ้นไปบนเขาตัดไม้ตีนเป็ดและไม้กำ (ระกำ) มาต่อเรือขนาดกลางให้ชาวบ้านมาทำพิธีร่วมกัน ให้ทุกคนเอาข้าวสาร เครื่องครัว และสิ่งไม่ดีมาใส่ในเรือ เพื่อถึงเวลาอันเสร็จพิธีจะนำไปปล่อยทะเล ฝากข้าวสารอาหารและสิ่งไม่ดีไปกับบรรพบุรุษ ให้เรือไปส่งให้ถึงกูนุงเยอรัย เมื่อทำพิธีแล้ว ชาวบ้านก็เริ่มดีขึ้น จึงจัดพิธีลอยเรือขึ้นปีละสองครั้งในทุกปี ได้แก่ เดือน 6 และเดือน 11 ขึ้น 14 ค่ำ (ปัจจุบัน เดือน 6 และเดือน 11 ขึ้น 13 ค่ำ) ชาวบ้านสังกาอู้จึงยึดเป็นประเพณีปฏิบัตินับตั้งแต่นั้นมา

อ้างอิง

1. จันทราพันธ์ ทะเลลึก และคณะ. (2555). อารี ปาจัก. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) ฝ่ายวิจัยเพื่อท้องถิ่น และศูนย์ศึกษาและฟื้นฟูภาษาและวัฒนธรรมในภาวะวิกฤต.
2. ทีมวิจัยชุมชนชาวอูรักลาโวยจ บ้านสังกาอู้. (2561). แมะฮ กาลา อูรักลาโวยจ (มารู้จัก อูรักลาโวยจ). สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) ฝ่ายวิจัยเพื่อท้องถิ่น และศูนย์ศึกษาและฟื้นฟูภาษาและวัฒนธรรมในภาวะวิกฤต.